“ป้าคะ เมย์คิดว่าเมย์ควรไปฝังยาคุมนะคะ เพราะหนูก็เสี่ยงเหมือนกัน” เพื่อนของลูกสาวเอ่ยขึ้นกับเรา หลังจากที่เธอกลับจากเยี่ยมเพื่อนที่ไปทำแท้งที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
“เอาสิเมย์ เดี๋ยวนี้อายุไม่ถึง 20 รับบริการฟรีนะ เดี๋ยวป้าหาโรงพยาบาลที่ให้บริการดีๆ กับวัยรุ่นให้นะ แต่ต้องไปวันธรรมดานะ วันหยุดเค้าปิด..”
“งั้นก็ต้องโดดเรียนไป เขียนใบลาว่าไปฝังยาได้เหรอ..”
“แล้วถ้าถ้าฝังยาก็ยังต้องใช้ถุงยางนะ ป้องกันโรคด้วย”
“ป้า หนูไม่ชอบถุงยางน่ะ…มันแพงด้วย ของแจกก็ไม่ดี ไม่มีไซส์ของแฟนด้วย..”
บทสนทนาในวันนั้นก็จบแบบห้วนๆ แบบนี้
ฉันคิดถึงอดีตเพื่อนร่วมห้องเรียนชาวยุโรปคนหนึ่ง พอเราสนิทกัน เธอก็เล่าให้ฟังว่า เธอมีเซ็กส์ตอนอายุ 16 ปี พอแม่เธอรู้เข้าเท่านั้น! ก็รีบพาเธอไปตรวจหาโรคและให้หมอใส่ห่วงคุมกำเนิดให้ พร้อมกำชับให้เธอใช้ถุงยางป้องกันโรคด้วยทุกครั้ง… อืม แล้วจะมีพ่อแม่ไทยสักกี่คนที่เข้าใจ-ยอมรับการเปลี่ยนแปลงตามวัยที่เป็นธรรมชาติได้นะ ยอมรับได้น่ะก็เรื่องหนึ่ง แล้วเปิดใจคุยด้วยอีกล่ะ
ด้วยความที่เมย์ไม่ได้อยู่กับแม่ ฉันจึงคิดว่าควรทำหน้าที่นี้ คือ ติดต่อหาที่ฝังยาให้ ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเพราะว่ามันเป็นงานในวิชาชีพของฉันเอง พองานยุ่งๆ เข้าฉันก็ละเลยเรื่องเมย์ไป จนกระทั่ง 2 เดือนผ่านไป ลูกสาวมาเล่าให้ฟังว่า “เมย์เค้าท้องค่ะแม่”
บทสนทนาของการป้องกัน จึงเปลี่ยนมาเป็นเรื่องทางเลือก ซึ่งก็เป็นไปเช่นเดียวกับวัยรุ่นหลายคนในประเทศนี้ คือ ทั้งสองคนยังต้องเรียน ชีวิตเมย์ไม่มีแม่อยู่ด้วยพ่อเพียงให้ที่อยู่และเงินใช้ ญาติพี่น้องไม่ได้ใส่ใจ และที่สำคัญ รู้ถึงไหนก็ต้องได้อับอาย และคงต้องถูกให้ออกจากโรงเรียน.. เมื่อเป็นเช่นนี้ การไม่ท้องต่อ คือทางออกที่ดีที่สุด
จะว่าไป..ฉันเองก็รู้สึกผิดอยู่ด้วยเหมือนกัน ที่ละเลยต่อความต้องการในการป้องกันของเมย์ จริงๆ แล้ว ฉันก็คิดว่าผู้ใหญ่ในประเทศนี้นี่แหละ ไม่ได้สร้างบรรยากาศการเรียนรู้ในเรื่องเพศและเอื้ออาทรต่อความผิดพลาดของความเยาว์
เมย์ได้รับความช่วยเหลือจาก สายปรึกษา 1663 เพื่อแก้ปัญหาและเข้าสู่บริการที่ปลอดภัย และที่สำคัญ เมย์ก็ได้ฝังยาคุมตามความต้องการ หมอบอกว่า ยานี้คุมได้ 5 ปี จนเมย์จบปริญญาตรีโน่นเลย..
ฉันขอให้เมย์ช่วยเขียนอะไรเล็กน้อยจากประสบการณ์ครั้งนี้ เธอไม่ลังเลที่จะตอบกลับมา…
“เจ็บปวดและทรมานตอนที่อยู่โรงพยาบาลมากๆ พร้อมทั้งเจอคนที่ไม่เห็นด้วยกับเรามากมาย มาพูดให้เรารู้สึกแย่ แต่มันทำให้เราเข้มแข็งขึ้น…ถ้าย้อนกลับไปได้ ก็อยากจะป้องกัน ไม่ประมาท มีความรอบคอบกว่านี้ เพราะเมื่อพลาดมาต้องมานั่งหาทางออก แก้ปัญหา..
“เมย์รู้สึกเฟลกับตัวเอง การป้องกันมันไม่ได้ยาก อยู่ที่จะทำมั้ย…ควรรักตัวเองเยอะๆ เพราะตอนเราเจ็บ…ไม่ใครมาช่วยเจ็บด้วย…”
จากคำพูดของเมย์ ฉันจึงตระหนักได้ว่า ประสบการณ์ไม่ว่าทางบวก หรือ ทางลบ ก็ล้วนทำให้เราเรียนรู้และเติบโต
ป้าติ๊ก
ตุลาคม 2558
