สบายดีไหมครับ ผมยังจำวันแรกที่เราเจอกันได้ดี ตอนนั้นบี มากับน้องสาว ทั้งสองคนกลัวมากที่จะเดินทางจากฉะเชิงเทราเพื่อมากรุงเทพเพราะเดินทางมาไม่ถูก ผมเข้าใจนะครับ เพราะว่าบีกับน้องสาวไม่รู้จักผมเลย ก็เป็นเรื่องไม่แปลกเนอะ แต่ยอมรับเลยนะว่า บีกล้าหาญมาก เป็นผู้หญิงทั้งคู่ กล้าเดินทางมากรุงเทพเพื่อมานัดเจอกับคนที่เคยคุยแค่ในโทรศัพท์ เพื่อมารับบริการที่โรงพยาบาลโดยที่ตัวเองและน้องมีเงินเพียง 800 บาท
ผมรู้สึกเป็นห่วง ว่าบีจะเป็นอย่างไร หลังจากที่ บีนอนโรงพยาบาลและใช้ยาสอด เพราะน้องสาวบีได้กลับฉะเชิงเทราไปแล้ว มีเพียงบีคนเดียวอยู่ที่โรงพยาบาล จึงได้หวนกลับมาเยี่ยมบีอีกครั้ง บีในวันนั้นเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว กล้าหาญ ถึงแม้กำลังเจ็บปวด แต่ก็ยังเต็มไปด้วยพลังใจที่จะผ่านพ้นช่วงเวลานี้ได้
ผมได้รับรู้ถึงความรู้สึก ดีบางอย่าง ผ่านตาแววตาของบี หลังจากที่ผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมา อย่างยากลำบาก บีเริ่มมองผมเปลี่ยนไปจากเดิม ผมคิดว่ามันยากนะ กับการที่เราเพิ่งมาพบกัน เพียงวันสองวันจะให้เชื่อใจกันได้เลยคงเป็นไปไม่ได้ และผู้รู้สึกดีมากเลย ที่บีเริ่มมองเห็นผมเป็นเพื่อนและเป็นมิตรแล้ว
หลังจากนั้นเราไม่ได้คุยกันอีกเลย อยากรู้จังครับว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่ เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม ลูกชายเป้นยังไง ตอบกลับผมด้วยนะ อ้อ! แล้วย่าเป็นไงบ้าง ตอนนั้นย่าเป็นห่วงบีมาก ท่านได้บอกกับผมตลอดเลยว่า
“ฝากน้องด้วยนะ ขอบคุณมาก ย่าอยากไป แต่ย่าเดินไม่ได้ ฝากวินดูแลบีแทนย่าด้วยนะ”
ผมเข้าใจความรู้สึกท่านว่าเป็นอย่างไร คงเหมือนกันกับเรา เวลาห่วงคนที่เรารัก ท้ายนี้ หวังว่า บีคงมีความสุขนะครับ ถ้ามีเรื่องกังวลใจก็โทรหากันบ้างนะ เบอร์เดิมแหละ
ดูแลตัวเองด้วยนะ
นาวิน 1663
