สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ดิฉันเป็นนักศึกษาพยาบาล อายุ 20 ปี
ดูเผินๆก็เหมือนนักศึกษาพยาบาลทั่วไป แต่หารู้ไม่ว่านักศึกษาพยาบาลคนนี้มีครอบครัวแล้ว
ประสบการณ์ขณะเรียนพยาบาล
การที่ได้มาเรียนพยาบาลหลังจากหยุดเรียนไปเป็นเวลา 1 ปีกว่า
สอบติดพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านนัก เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก
แต่ใจหนึ่งก็กังวลเรื่องลูก เพราะไม่อยากห่างจากลูก แต่เพราะความจำเป็น
เพราะอนาคตตัวฉันจึงต้องสู้ ฉันต้องห่างลูกไปเรียนตอนลูกอายุเพียง 9 เดือน
เป็นความรู้สึกที่แย่มากในช่วงแรก แต่ทุกวันหยุดเสาร์ อาทิตย์
ก็ได้มีโอกาสกลับมาหาลูกเพื่อเติมกำลังใจ เวลาเหนื่อย หรือท้อในอะไรหลายๆอย่าง
พอคิดถึงหน้าลูกหรือหน้าแม่ที่รออยู่ที่บ้าน ก็ทำให้เรามีแรงสู้เสมอ
ชีวิตนักศึกษาพยาบาลจึงไม่ค่อยแตกต่างจากคนอื่นสักเท่าไหร่
แต่ต้องมีความรับผิดชอบมากยิ่งขึ้น เนื่องด้วยเราเองมีหลายบทบาทหน้าที่
ในแต่ละวันเราจึงต้องแบ่งเวลาเพื่อครอบครัว โทรหาคนทางบ้าน
ทาง วพบ.รู้ไหมว่าเรามีลูก และเขาว่าอะไรไหม
ทาง วพบ.ทราบค่ะว่ามีลูกมีครอบครัวแล้ว
แต่ทาง วพบ.ก็ไม่มีกฎห้ามคนมีบุตรแล้วเข้าศึกษาต่อ
แรกๆก็กังวลใจเหมือนกันค่ะว่าจะมีผลกระทบอะไรไหม
แต่ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ
ข้อดี
คือ การมีลูกก่อนวัยอันควรไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้าย
การมีลูกแล้วไปเรียนถือว่าเป็นสิ่งที่ดี เพื่ออนาคตของของเราและคนที่เรารัก
ครอบครัวจะคอยเป็นกำลังใจ และแรงผลักดันให้เรามีแรงสู้อยู่ตลอดเวลาค่ะ
ข้อเสีย
คือ ต้องใช้ความอดทนสูงค่ะ การต้องห่างลูกห่างครอบครัวเป็นอะไรที่ทรมานมากค่ะ
มีผลกระทบต่อจิตใจมาก แต่เพื่อสิ่งที่ดีกว่า ลูกและแม่คนนี้ทำได้ค่ะ
อยากบอกอะไรกับเพื่อนๆ มั้ย
ท้องไม่พร้อม เป็นได้ทั้งทางเลือกท้องต่อ และยุติการตั้งครรภ์
ขอเพียงเราตั้งสติ หาข้อมูลให้เพียงพอสำหรับการตัดสินใจ
ถ้าต้องการความช่วยเหลือ มองหาคนที่เราไว้วางใจ/หน่วยงานที่เชื่อถือได้ในแต่ละทางเลือก
เราก็จะสามารถตัดสินใจเลือกทางเดินที่ใช่ และเป็นไปได้ที่สุดสำหรับเราในตอนนั้น
เป็นกำลังใจให้นะคะ
จากเพื่อนคนหนึ่ง ที่อยากเล่าให้เพื่อนฟัง
