เราไม่ชอบพ่อกับแม่เลย แม่มักจะเข้าข้างพ่อ แม้ว่าพ่อจะทำร้ายจิตใจแม่ด้วยอารมย์ โดยการพูดจาไม่ดีใส่แม่ จนบางครั้งก็ทำให้แม่ร้องไห้หรือเสียใจก็ตาม เมื่อเป็นอย่างนั้น เมื่อเราพยายามพูดคุยกับพ่อหรือแม่เพื่อเรียกสติหรือปรับความเข้าใจกัน พวกเขาสองคนก็ไม่เคยฟังกันเลย แถมเรายังโดนว่าไปด้วย ทั้งๆที่ เราก็แค่อยากให้พ่อเข้าใจแม่มากขึ้น ไม่อยากให้พ่อทำร้ายความรู้สึกแม่เพราะคำพูดพวกนั้นอีก ก็แค่นั้นเอง เรารู้สึกว่าเราไม่สำคัญเลย พ่อกับแม่ไม่เคยมองเข้าไปถึงความรู้สึกข้างในเลย ว่าเรารู้สึกยังไงบ้างที่เห็นแม่ร้องไห้ หรือเห็นพ่อพูดคำพูดที่ร้ายกาจแบบนั้น เขาไม่เคยรับฟังหรือเข้าใจความรู้สึกเราเลย เราเกลียดเขาทั้งสองมาก พ่อกับแม่ทำไมถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้วะ เราเกลียดความสัมพันธ์แบบนี้ จนไม่อยากมีคนรักเลย เรารู้สึกขยะแขยง เรารู้สึกเจ็บปวดมากค่ะ เรารู้สึกไม่สำคัญเลย เราเหนื่อย เราออกจากที่นี่ ออกไปอยู่คนเดียวให้มันพ้นๆ เราเคยพยายามฆ่าตัวตาย เพราะคำพูดของพ่อ แต่ถึงอย่างนั้น เราก็ยังรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนเดิม ทั้งที่เราพยายามเพื่อพวกเขาขนาดนี้ เขายังไม่เข้าใจเราเลย ไม่สักนิดเลย เรายังรู้สึกสำคัญกับเขาไม่พอเลย เราเจ็บปวด เจ็บมากๆ จนเราอยากหายไป เราต้องทำยังไงดี เราไม่อยากให้เขาเดือดร้อนหรือหนักใจ เพราะตัวเราที่เป็นแบบนี้อีกแล้ว เรา… ต้องปรับตัวยังไงเหรอ เราเหนื่อยเหลือเกิน ขอโทษนะ