สวัสดีค่ะ รบกวนขอสอบถามหน่อยนะคะ เป็นเรื่องที่ไม่สามารถปรึกษาคนรอบตัวได้จริงๆค่ะ
ต้องขออภัยด้วยหากเนื้อหาในบางส่วนค่อนข้างยาว แต่เป็นสาเหตุของอาการของเราค่ะ
คืออายุประมาณ 30 ต้น 
ตอนเด็กเคยถูกลวนลามโดยคนแก่ข้างบ้านจับข้อมือไว้ พยายามจะจูบแล้วเอาลิ้นเข้ามา ก็ปิดปากไว้ 
ไม่รู้ว่าคืออะไรแต่รังเกียจมากๆค่ะ พอโตมาหน่อยถึงรู้ว่าคือจูบ สะอิดสะเอียนมาก โตมาจะไม่ชอบให้ใครมาจับข้อมือสองข้างค่ะ ให้เพื่อนมาเล่นก็จะไม่ชอบ สติแตกได้เหมือนกัน

เรามีแฟนคนแรกตอนอายุ 18 คบกัน 7 ปีไม่เคยมีเพศสัมพันธ์ุแบบสอดใส่ จริงๆเวลาแฟนจูบก็ไม่ชอบค่ะ แต่ไม่เคยพูดออกไป มีสัมผัสทางกายบ้าง
เวลาสัมผัสทางกายแล้วบางครั้งไม่ชอบ ก็ไม่ได้พูดค่ะ แต่ไม่ได้ทำบ่อย บางครั้งก็ให้จับตัวได้ บางครั้งก็ไม่ได้
เพราะอยู่ดีๆร่างกายก็กลัวสั่นไปหมดแล้วก็อาเจียน ร้องไห้ออกมา ก็ต้องหยุดทำไป เดาไม่ได้เลยว่าร่างกายจะออกอาการตอนไหน ใจเราก็ไม่อยากทำด้วย จะมีความรู้สึกว่า
การมีเพศสัมพันธ์ุเป็นเรื่องผิด เรื่องน่าขยะแขยงตลอดเวลา + ที่บ้านเคร่งด้วยเลยยิ่งทำให้ฝังใจว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ

แฟนคนที่สองเป็นคนต่างชาติ คบกัน 3 ปีกว่า ไม่มีเพศสัมพันธุ์เช่นกัน คบแบบ LDR ตอนเจอกันก็มีสัมผัสทางกายเล็กน้อย
น้อยกว่าคนแรก แต่ก็ยังมีร้องไห้และอาเจียนค่ะ ตอนโดนจูบโดนจับก็ไม่ชอบเหมือนกัน แต่ไม่เคยพูด 

เวลาที่โดนสัมผัสตัว เราไม่เคยลืมตามองอวัยวะเพศของแฟนเก่าทั้ง 2 คนเลยค่ะ เพราะรู้สึกว่าไม่ชอบ ไม่อยากดู 

แฟนคนปัจจุบันก็เป็นคนต่างชาติ คบกันมา 4 ปีกว่าแล้ว 
เป็น LDR  เหมือนกัน แต่กับคนนี้ เราเล่าประวัติที่เคยโดนลวนลามตอนเด็กให้ฟังและเขาให้เกียรติเรามาก ไม่จับตัวเราเลยตอนมาหาที่ไทย
เพราะเขาไม่รู้ว่าจุดไหนจะทำให้เราเกิด trigger ค่ะ (แฟนเก่าสองคนก็รู้ประวัติเราค่ะ แต่ทั้งสองคนบางทีก็คิดว่าเป็นแฟนคงไม่เป็นไร อยากจะช่วยเราโดยการมาจับ
ข้อมือเราสองข้าง ทำให้เราสติแตก เลยทำให้เราไม่เคยนึกอยากมีเพศสัมพันธุ์แบบเต็มรูปแบบกับพวกเขา)
เราจึงเป็นฝ่ายเข้าหาเอง โดยการกอด จูบเขาก่อน ซึ่งพบว่าการจูบของคนนี้ไม่ทำให้รู้สึกขยะแขยงไม่อยากทำเหมือนแฟนเก่าสองคนแรกค่ะ 
เขาค่อยๆทำ ความรู้สึกมันต่างไปเลย ก็มีสัมผัสกันทางกายบ้างเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ต่างไปคือร่างกายเราไม่เกิดอาการ trigger, จะอาเจียนหรือร้องไห้เลยค่ะ 
เราโอเคมากๆกับจับต้องของเขา ทำให้เราตัดสินใจลืมตามองอวัยวะเพศเขา ซึ่งนี่เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรามาก เห็นแล้วก็กลัว ไม่คุ้น แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ ตอนนี้เริ่มชินแล้วค่ะ รู้สึกดีเวลาเขาจูบหรือสัมผัสตัว
แต่ก็ยังไม่กล้ามีเพศสัมพันธุ์ค่ะ 

พอโควิดทำให้ไม่ได้เจอกันมา 3 ปีกว่าแล้ว แต่เราก็ยังคุยกันตลอด คุยเรื่องเพศสัมพันธุ์กับเขาได้มากขึ้น เหมือนเขาค่อยๆสอนและบอกเราแบบใจเย็น ว่ามันไม่ได้ผิด
เรามีสิทธิ์ที่จะบอกว่าเราชอบหรือไม่ชอบอะไร เขาเป็นแฟนแต่เขาไม่มีสิทธิ์บังคับ พยายามไปด้วยกันได้ฯลฯ 

อีกไม่กี่เดือนเขาจะมาไทยและจะได้เจอกันอีกครั้งค่ะ ก่อนหน้านั้นเราบอกเขาไว้ว่าครั้งแรกของเรา เราขอเป็นที่ประเทศเขาได้ไหม เราไม่อยากทำที่ประเทศไทย 
กลัวกลับบ้านมาแล้วคนที่บ้านดูอาการออก บ้านเราหัวโบราณ หรือจะเดินไม่ปกติ เราไม่รู้ว่าหลังทำจะเป็นยังไง
เลือดจะออกหรือจะป่วยไหม ก็คิดไปเรื่อย

แต่พอเราบาดเจ็บที่เข่ากะทันหัน แล้วต้องรักษานาน เรารู้สึกว่าชีวิตคนไม่แน่นอนเลยค่ะ 
จึงคิดว่าหากเจอกันครั้งนี้ ถ้าทำได้ เราควรทำดีไหม? 
สิ่งที่เราทำจะไม่ผิดใช่ไหม มันไม่ใช่สิ่งไม่ดี ถ้าหากทำลงไป
การมีเพศสัมพันธุ์ก่อนแต่งงานเป็นธรรมชาติ ไม่ใช่เรื่องแย่

ส่วนเรื่องการคุมกำเนิดไม่ห่วงเลยค่ะ เพราะคุยกันแล้วว่าไม่ต้องการมีลูก
ก็จะป้องกันโดยการใส่ถุงยาง+ทานยาคุมหรือไปฝังห่วงคุมกำเนิด กรณีที่ได้ทำ
ปัญหาตอนนี้คือติดอยู่ที่ใจเราอย่างเดียวจริงๆ 

อยากได้คำพูด คำแนะนำหรือคำให้กำลังใจที่ช่วยปรับมายด์เซ็ทของเราตรงนี้ให้ทีค่ะ 
หรือหากมีความคิดเห็นอย่างไรแจ้งได้นะคะ 

ขอบคุณมากๆค่ะที่อ่านจนจบและรับฟัง ^/l\^