ปรึกษาค่ะ เราแต่งงานกับสามีมา 9 ปี มีลูก 9 ขวบ 1 คน แต่สามีพึ่งซื้อบ้านและย้ายมาอยู่บ้านสามี 2 ปี แต่ก่อนแม่สามีไม่ถึงขั้นดีมาก แต่ชอบบอกคิดถึงหลานมาอยู่ด้วยกัน แต่พออยู่ด้วยกัน จากชีวิตของเรากลายเป็นชีวิตของแม่สามี
ไม่พอใจทุกครั้งที่ออกจากบ้าน
ไม่พอใจที่เราซื้อของเข้าบ้าน
ไม่พอใจที่เราไม่เก็บกวาดห้องให้สะอาดอย่างที่เขาต้องการ
ไม่พอใจที่เราซื้ออาหารอย่างที่เราอยากจะกิน
ไม่พอใจที่เราสั่งของมาส่งที่บ้าน เช่น shopee Lazada พัสดุ ems ต่างๆที่มาส่งให้เรา
ว่าเราไม่ประหยัด แต่ก่อนถ้าอยู่บ้านเรา ร้อนเมื่อไหร่ก็เปิดแอร์ เพราะเราคิดเองว่าต้องประหยัด เราจึงเปิดแอร์แค่ช่วงลูกนอนตอนกลางคืน แต่ข้างล่างเปิดแอร์ได้ทุกช่วงเวลา เปิดคอมตลอดไม่เป็นไร เปืดทีวีแม้ไม่มีคนนั่งดู
แม่สามีไม่ชอบเราหลายๆอย่าง เราได้แต่คิดว่าไม่มีใครเพอร์เฟก ถ้าเค้าไม่ชอบอะไรเราก็แค่เปลี่ยน
แต่บางทีเราอยากกินอะไรที่เราอยากจะกิน เช่นกะเพราไก่ไข่ดาว ชาไข่มุก เมื่อเขาไม่พอใจที่เราออกไปซื้อ เราออกนอกบ้านมันเปลืองเราก็สั่ง Line man ค่าส่ง 10 บาทเหมือนเราออกไปเองค่าส่งไม่ได่แพงเราไม่ได้สั่งวากิวมากิน แค่กะเพาไก่ไข่ดาว
เราไม่ชอบให้แม่สามีเข้ามาทำความสะอาดห้องเพราะทุกอย่างที่วางไว้เขาจะเปลี่ยนที่ไปหมด พยายามคิดว่าถ้าเป็นแม่เราก็คงเข้ามาทำความสะอาดแต่บางทีพอเราหาของไม่เจอเพราะมันไม่อยู่ที่เดิม พอไปถามเขาก็บอกไม่ขโมยหรอก พอเขาไม่พอใจ เขาก็ปิดประตูใส่ ดังปังๆๆๆๆ ให้รู้ว่าทุกครั้งที่ไม่พอใจฉันจะปิดประตูใส่ ผิดไหมที่เราต้องการความเป็นส่วนตัว จะมีห้องส่วนตัวไปเพื่ออะไร
เราศาสนาอิสลาม เขาศาสนาพุทธ ครูสอนลูกละหมาด ลูกจะคิดว่าลูกทำอะไรได้บ้างในศาสนาพุทธ ไหว้พระไม่ได้นะ แต่เพื่อความสบายใจของแม่สามี แม่สามีอยากไปวัด ไหว้พระ 9 วัด เราก็ไป ไม่เคยขัด แต่ถ้าเรามีลูกผู้ชาย ลูกบวชไม่ได้นะ แม่สามีเลยไม่พอใจ ลูกเราเข้าวัดไม่ได้จะเผาพ่อมันยังไง จะบวชให้พ่อมันยังไง แนะนำให้สามีหย่า ไม่ก็หาใหม่ มีลูกเพิ่ม แต่สามีคือเป็นกลาง ฟังทั้งจากแม่สามีและเรา แต่สามีทำอะไรไม่ได้ด้านก็แม่ด้านก็เมีย เราเก็บกดมากพยายามยอมทุกอยาก แต่บางทีชีวิตเป็นของเรา พ่อแม่เรายังไม่บังคับขนาดนี้ เขาเป็นแค่แม่สามี คุณต้องกินข้าวที่ฉันทำเท่านั้น ถ้าฉันทำไข่ต้ม1อาทิตย์คุณก็ต้องกินเช้ากลางวันเย็นลูกฉันต้องกินไข่ต้ม ไปซื้อไม่ได้กลัวแม่สามีไม่พอใจ ซื้อเสื้อผ้าไม่ได้ สั่งของไม่ได้ แต่ทำไมแม่สามีทำได้ เราทำไม่ได้ แม่สามีสั่งของได้ ทำอะไรที่อยากกินได้ ไปไหนที่อยากจะไปได้ แต่เรากับลูกอยากจะไปไหน แม่สามีงอน เพื่ออออ!! สามีหยุดทุกวันอาทิตย์ คือเราจะออกะ่อแม่ลูกได้ทุกวันอาทิตย์ แม่สามีก็จะไปวัด ทำบุญ เข้าใจว่าทำบุญ แต่ไปทุกอาทิตย์ ทำไมไม่ไปเช้าจะได้กลับเที่ยงที่ไป11โมงกลับ2โมง เราจะไปไหนรถก็ติดละ ลูกของแม่สามีมี3คน แต่แม่สามีจะง๊องแง๊งกับสามีซึ่งเป็นพี่คนโต ทำเหมือนตัวเองมีลูกคนเดียวเพราะสามีตามใจแม่ผัว สามีได้บอกกับแม่เขาแล้งว่าไม่ต้องจัดห้อง ถ้าเราอยากกินอะไรเราก็ไปซื้อแม่ไม่เห็นต้องไม่พอใจ แม่ผัวทำได้จ๊ะ ทำได้อาทิตย์นึงแล้วกลับมาเป็นยิ่งกว่าเดิม เราเข้าใจว่าแม่สามีสามารถสอนลูกเราได้ แต่นี่คือบ้าน ไม่ใช่ห้องปกครอง ที่เจอหน้าลูกเรามีไร อันนั้นไม่ดี ไม่ดี ไม่ดี แล้วเด็กมันจะคิดไมส่วนไหนของมันดีบ้างละแม่ แมแม่สามีบอกเราสอนให้ลูกเกลียดย่าทั้งๆที่เราไม่เคย เราบอกลูกเสมอ หนูรักยายยังไงก็รักย่าแบบนั้น ถึงย่าจะไม่ดีกับหนู ถ้าลูกห่างเราทีไร ลูกโดนว่าตลอด เราเลยถ้าลูกจะลงข้างล่างต้องมีเราตลอด เพราะถ้าเขาว่าอะไรเราจะให้ลูกไปให้พ้นเขา ผู้ใหญ่ยังไงที่ต้องตำหนิเด็กตลอดเวลา ชวนคุยเรื่องอื่นเยอะแยะ มีบางอย่างที่แม่ผัวไม่เข้าใจลูกเราก็จะอธิบาย แต่เขาดันบอกทำไมเป็นเด็กแบบนี้ เราเลยบอกลูกเรากำลังจะอธิบายว่าสิ่งนั้นคืออะไร เราสอนลูกให้มีเหตุผลกับทุกเรื่อง เราเข้าใจลูกนะ แต่แม่สามีจะต้องเข้าใจอย่างที่เขาเข้าใจ ทุกอย่างบนโลกใบนี้ต้องเป็นไปอย่างที่เขาพอใจเท่านั้น ถ้าค้านเขา ต่อต้านเขาคือคุณไม่ดีสามีทำงานก็เหนื่อยแล้วเราไม่อยากเอาปัญหาปัญญาอ่อนไปเพิ่ม พยายามทำให้สามีสบายใจ เพราะรู้แหละปัญหาที่ทำงานเพื่อนร่วมงานมีนก็มากพอแล้ว กลับบ้านมาใครๆก็อยากสบายใจ บ้านที่คือหลบปลอดภัยทุกสิ่ง ไม่ใฃ่กลับบ้านมาก็มีแต่เรท่องแม่ผัวลูกสะใภ้ตีกันอีกแล้ว ทุกครั้งที่เราเงียบ จะเป็นทุกครั้งที่แม่ผัวโทรไปฟ้อง เราโคตรโมโห คือเขาแสดงกิริยาไม่ดีกับเรา แล้วยังมีหน้าไปฟ้อง หยังกะเราไปฆ่าใครตาย ไปกินเหล้าสูบบุหรี่ ไปเที่ยวผับ ทั้งๆที่เราอยู่บ้าน แค่ในห้องนอน รอลูกกลับมา ทำงานบ้านในห้องให้เท่าที่เรสคิดว่าเรียบร้อย พอหมดงานก็นั่งนอนดูซีรีย์เล่นเกม ชีวิตเราจะไม่ไปข้างล่างตั้งแต่เราย้ายมา เนื่องด้วย เราคิดว่างานบ้านควรแยกส่วน เราทำข้างบน เขาทำข้างล่าง คนในบ้านเยอะแยะนะถ้าไม่ช่วยรักษาความสะอาด ไม่ล้างจานไม่กรอกน่ำ แล้วต่อไปจะสอนลูกยังไง ลูกเขาไม่ทำ แต่ลูกเราทำในส่วนของลูกเรา เราคิดว่าสะใภ้ไม่ใช่แม่บ้าน ไม่ใช่คนนับใช้ที่จะคอบมามำความสะอาดหลังเขากินเสร็จ ทุกคนมีมือมีเท้า มีหน้าที่ตัวเอง เราจำเป็นต้องล้างจานกรอกน้ำทำงานบ้านเพื่อตื่นมาอีกวันเขาก็ทำแบบเดิม ทุกคนอยู่ในบ้านควรทำกันเองหรือเปล่า เราสอนลูกเขาไม่ได้ ขึ้นชื่อว่าพ่อแม่ก็ควรสอนลูกตัวเอง ลูกตัวเองยังไม่ได้จะมากะเกณฑ์สั่งแต่ลูกสะใภ้ เราโคตรอยากไปเที่ยวทะเล น้ำตกแบบพ่อแม่ลูก เราโคตรอยากไปค้างคืนนอนโรงแรม แต่ทุกครั้งที่แพลน แม่สามีจะโทรมาด่าวามี ทำให้ทริปที่จะมีความสุขต้องพังทลาย เราไปไหนกับครอบครัวสามี แต่พอครอบครัวเราจะไปเที่ยวหัวหิน นัดกันครบๆ แม่วามีโทรมาตามกลับบ้าน ไม่เกรงใจพ่อแม่เราทุกคนพร้อมออกเดินทาง แต่แม่สามีจะให้สามีเรากลับบ้าน แม่สามีทำเหมือนเราเป็นเมียน้อย แล้วเขาเป็นเมียหลวง โทรให้กลับทุกครั้งที่ออกจากบ้าน ไม่พอใจทุกครั้งที่กลับดึก ถามว่ากลับบ้านไปทำไม กลับไปให้เห็น เท่านั้นเอง กลับไปให้สามีนอนเข้าใจแหละคนทำงานเวลาหยุดก็อยากพัก แต่บางทีก็ตกลงกับสามีวันนี้เราไปเดินเล่นไปห้างกันนะ พอตอนเช้าแม่ผัวเอาอีกแหละไม่พอใจงอนสามี มันควรแก้ที่เขาหรือเปล่า เคยฟังเพลงไม่มีตัวตนป่ะ ทำอะไรก็ผิด ไม่เคยมีใครเข้าใจ เหมืนเป็นแค่ส่วนเกินที่ไม่มีความหมาย จะทำอะไรก็ไม่มีคนสนใจ ก็เหมือนว่าโลกทั้งใบไม่มีที่ให้ยืน เหมือนอย่างกับฉันไม่มีตัวตน ทางออกของเรื่องนี้คืออะไร ยอมไปเรื่อยๆมา 2 ปี ยอมไม่พูด ไม่ด่า ยอม ค่ะ ค่ะ ค่ะ ปรับตัวตลอด ยอมขอโทษทั้งที่ไม่ผิด เราคิดว่าตัวเองไม่ผิด เพราะเราทำดีที่สุดแล้ว เราควรแก้ยังไง หย่าเพราะแม่ผัว มันใช่เรื่องไหม ถ้าต้องมาหย่ากัน เราต้องโกรธแม่ผัวมาก แม่เราคิดว่าการที่สามีฟังแม่เขามันก็ถูกแล้ว งั้นเราก็ต้องฟังแม่เรา พ่อแม่เราจะให้กลับบ้าน เอาลูกกับเรากลับไปอยู่บ้านเรา แล้วลูกก็ต้องย้ายโรงเรียนกลางคันอีกแล้ว เราคิดว่าปัญหามันเพราะเขาคนเดียว ถ้าเขาหัดพอใจเราบ้าง เขาหัดเปลี่ยนเคารพสิทธิส่วนบุคคลบ้าง ต่างคนต่างอยู่บ้างเรื่องนี้จะไม่เกิด เรากลายเป็นโรคซึมเศร้า อยากจะโทรไปปรึกษากรมสุขภาพ แต่หลายครั้งที่โทรแล้วก็ตัดสายไป เราจะคิดเสมอ คิดเยอะเสมอปัญหามันตรงไหนก็ไปแก้ดิ แต่บางทีใจมันไม่สู้ ครั้งล่าสุด เรากริ๊ดเหมือนคนบ้า ร้องไห้จนตาบวม แต่พอสามีโทรต้องบอกว่าเราไม่เป็นอะไร เราควรไม่สบายใจคนเดียวเราอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเราต้องไม่เป็นอะไร แม่ผัวปิดประตูปังใส่ เราก็แค่ปิดประตูปังใส่เช่นกัน ในเมื่อแม่ผัวเป็นยังไง เราก็จะทำตามเขา ทำตามในสิ่งที่เราไม่ชอบหันกลับมามองว่าเพื่ออะไร บางทีเราแค่ต้องระบายให้มันหมดแล้วลืม ปลง แล้วพอเวลาผ่านไป มันจะวนมาอีกเป็นครั้งที่ 3-4-5 เราพยายามคิดว่าต้องควบคุมตัวเองให้ได้ จำกัดกับตัวเองให้ได้ พยายามจะไม่บ้า ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองเริ่มบ้าฟุ้งซ่านขึ้นทุกวัน แต่ลูกต้องไม่เห็นแม่บ้าๆแบบนี้ สามีจะไเห็นง่าปัญหาเยอะแบบนี้ทุกคนต้องสบายใจ แต่เราดันมาเก็บกด อยากระบายให้ฟังแต่ไม่รู้โทรไปเริ่มยังไง เรื่องมันมีมากกว่านี้ ปัญหามันมีมากกว่านี้ เราแค่ต้องเล่นละคร สร้างให้ไใเป็นอะไรไปเรื่อยๆ เพราะมันจะไม่มีวันสิ้นสุด แค่ว่าอาจจะมีวันๆนึงที่ทุกอย่างระเบิดออกมาจากคนไม่พูดอะไร ก็จะกริ๊ดบ้านแตก ไม่ต้องถามว่าเพราะอะไรถึงอาละวาด เพราะคุณทำให้เราเก็บกดจนอยากจะทำอะไรไม่ดี ทุกอย่างก็มาหักล้างถ้าเรามำไม่ดีก็เป็นตัวอย่างให้ลูกไม่ดี เหใอนเราจะมีคำตอบในใจแล้วแหละ ที่อยู่ต้องนี้ก็เพราะลูกเพราะสามี แต่แม่เราเวลาฟังเราระบายแม่เราร้องไห้ แม่หวงเรามากแม่อยากให้เรากลับบ้าน แม่โกรธแม่สามีมาก ใจเราก็อยากอบู่กับสามี ไม่อบากให้ลูกกระทบถึงขั้นย้ายโรงเรียน เพราะงั้นเราแค่ต้องทน ามีเคยเป็นกลางในการต่อรองพูดกับแม่สามี เราควรต้องพูดบ้าง และเขาก็ไม่พอใจเหมืนเดิม โลกต้องหมุนตามเขา สงสารตัวเองเนอะต้องมาทนอะไรแบบนี้ ไม่ไหน กินไร ทำอย่างที่ตัวเองต้องการไม่ได้  อาจจะเยอะไปหน่อยนะคะ ขอบคุณที่รับฟัง