เคยคิดไหมว่า เรามองตัวเราเองอย่างไร? และมองคนอื่นอย่างไร? ผมเป็นคนหน้าตาไม่หล่อ ไม่ได้โดดเด่นในเรื่องไหน.. และก็ไม่มีวันที่จะมีผู้หญิงน่ารักๆ จะวนเวียนเข้ามาในชีวิตผมแน่ๆ เลยล่ะ ก็เรามันคนธรรมดาๆ นี่หว่า
..แต่แล้ว
เสียงเตือนแชทเด้ง ผมกดเปิดหน้าจอขึ้นก็พบกับประโยคทักทายว่า
“สวัสดี เสาร์นี้ว่างป่ะ?”
ผม งง อยู่สักพัก.. คือนี่ผมไปมีพี่เขาเป็นเพื่อนตอนไหนวะ? แต่พี่เขาก็เป็นรุ่นพี่ในคณะ คงแอดกันไปตอนรับน้องล่ะมั้ง ไม่เป็นไร เราก็ตอบไปตามประสาละกัน..
“ไมหรอพี่ มีอะไร?”
“จะชวนไปงานนิทรรศการด้วยกันอะ ชวนเพื่อนๆ มาด้วยก็ได้นะ”
“นิทรรศการไรอะ?…”
เราพิมพ์คุยไปสักพัก จนได้ข้อสรุปว่า วันเสาร์นี้พี่เขาจะไปนิทรรศการที่ย่านกลางเมือง คือพี่เขากำลังสนใจเนื้อหาในนิทรรศการนี้ ไม่มีใครไปกับเขา พอดีเห็นเราออนอยู่ก็เลยมาชวนเรา(แบบนี้ก็ได้หรอวะ? ทั้งที่ไม่รู้จักเราเนี่ยนะ แค่จำได้ว่าเราเป็นน้องในคณะก็เลยมาชวน) และแน่นอนครับผมตกลงว่า ไป!
“พี่… ชวนไปนิทรรศการเสาร์นี้ว่ะ มึงไปไหม?”
“ฮะ!!? เฮ้ยยย เดี่๋ยวๆ เขามาชวนมึงได้ไง? หูยย พี่เขาน่ารักนะมึง ..คนที่กูเคยบอกว่ามีรุ่นพี่เราน่ารักๆ อะ คือคนนี้แหล่ะ” เพื่อนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“หรอวะ? ไม่มีไรหรอกมั้ง พี่เขาไม่มีเพื่อนไปพอดี ว่าแต่มึงจะไปไหม?” ผมถามย้ำ
“กูไม่ว่างวะ ..เฮ่ยยย แต่แบบนี้มึงก็สวยเลยดิวะ ออกเดทๆ”
“เดทบ้าบออะไร เออ ..แค่นี้แหล่ะ” ผมตัดบท
(ที่จริงไม่ได้ตั้งใจจะชวนเพื่อนหรอก แค่จะส่งสารประมาณว่า “เพื่อน วันเสาร์นี้กูไปเที่ยวกับสาว เอาใจช่วยกูด้วยนะ” ฮุฮุ)
.
.
.
ช่วงสายๆ ในวันเสาร์ ผมนัดเจอกับพี่คนนั้นที่ BTS แล้วในที่สุดเธอก็เดินผ่านฝูงชนเข้ามา ..ผมจำเธอได้ในแว๊บแรก หญิงสาวรูปร่างเล็ก ปากนิด จมูกหน่อย ผิวสีขาว ผมสั้นเลยติ่งหูนิดนึง นี่คือภาพของผู้หญิงในฝันของผมเลยล่ะ โอ้!! ให้ตายเถอะพระเจ้า!!!
“รอนานมั้ย? อิอิ” เธอทักผมด้วยรอยยิ้มแบบเขินอาย
“ไม่นานหรอก ผมเพิ่งถึงเหมือนกัน” ที่จริงรอมาเป็น ชม. ละโว๊ยย!!!
“มีใครมาอีกป่ะ?”
“ไม่มีอะ ไม่มีใครว่างเลย ..พี่ล่ะ มีใครมาอีกไหม?”
“ไม่มีแล้ว ดูสิ พวกเราไม่มีใครคบ 555 ..ป่ะเราไปกันเถอะ^^”
..ผมและเธอ เริ่มก้าวไปพร้อมกันด้วยรอยยิ้ม และเรื่องราวที่จะเปลี่ยนวิธีคิดผมไปตลอดกาลก็เริ่มต้นขึ้นเช่นกัน
ติดตามต่อ Ep.2
