เราอยู่ในนิทรรศการที่เต็มไปด้วยงานแสดงและผู้คน ชั้นบนมีหนังสั้นฉายเป็นรอบๆ เราขึ้นไปนั่งดูหนังได้สักพัก เธอสะกิดผมให้ออกจากห้องฉายหนังนั้น.. “หิวแล้ว ไปหาไรกินกันเถอะ” เธอพูดพลางหยิบกระเป๋า
เราข้ามถนน เพื่อเดินไปหาร้านอาหาร ระหว่างที่เดินด้วยกัน ในหัวผมคิดแต่ว่าจะเลือกร้านไหนดี ยังไม่ทันได้คำตอบ เสียงของเธอก็ดังขึ้นข้างๆ
“นี่มากับพี่ แฟนไม่ว่าหรอ?”
“ผมเพิ่งเลิกกับแฟนไป”
“แล้วไม่กลับไปคืนดีล่ะ?”
“ไม่อะ ผมตัดสินใจแล้ว ..พี่ล่ะ พี่ก็มีแฟนไม่ใช่หรอ?”
“เลิกไปแล้ว ไม่มีแล้ว..”
ผมแอบสังเกตเห็นว่าสีหน้าเธอดูไม่ค่อยยินดีกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ไม่รู้สิ ตัวเราเองก็ยังไม่ค่อยอยากจะไปพูดถึงเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ผมก็คิดว่าเธอเองก็คงไม่อยากจะไปพูดถึงเรื่องนั้นเช่นกัน ผมเลยเปลี่ยนเรื่องคุย..
หลังจากกินข้าวเสร็จ เราก็เดินเล่นกันไปเรื่อยๆ
“นี่ๆ ดูหนังกันไหม เรื่องนี้ๆ” เธอชี้ไปที่โปสเตอร์หนัง ทำหน้าตาร่าเริงสุดๆ
“ฮะ!? อะ ดูๆ” (เป็นหนังที่ไม่เคยคิดจะดูเลย และนี่ก็ภาค 2 แล้วด้วย)
“เคยดูป่ะ ภาคแรกอะ?” เธอถาม
“ไม่เคยอะ”
“โอเค งั้นก็ดูแหล่ะ” (แล้วจะถามทำไมมมม? T_T)
โอเคแหล่ะครับ หนังสนุกใช้ได้ ออกจากโรงมาก็มืดแล้ว ระหว่างที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน เสียงคุณป้าที่ขายของกิ๊ฟช็อปริมถนน พูดขึ้นว่า “กิ๊บไหมจ๊ะคนสวย?”
เธอหันไปนั่งเลือกกิ๊บที่วางเรียงรายหลากหลายแบบ
“ซื้อให้แฟนสิลูก” ป้าพูดเชียร์
“เดี๋ยวให้เขาเลือกก่อนครับ” ผมตอบ พรางทำท่านั่งดูไปด้วย
“นี่! น่ารักมั้ย? ^^” เธอพูดพรางเอากิ๊บไปลองทาบที่ผมของเธอ พร้อมกับหันหน้ามาทางผม
…โอ้โหพระเจ้า คุณเชื่อไหมว่า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นไม่ถึงสามวินาที แต่ในความรู้สึกผมตอนนั้นเหมือนเวลาหยุดหมุน ผมตกลงไปในห้วงมหาสมุทร ดิ่งลึกลงไปอย่างรวดเร็ว และล่องลอยขึ้นมากลางอวกาศอันกว้างใหญ่ ภาพผู้หญิงที่เห็นตรงหน้าคือ ความงามของดอกไม้ทั้งโลกมารวมกัน แววตาของเธอสุกสกาวเหมือนแสงดาวในคืนที่ฟ้าเปิด ยิ้มของเธอเหมือนสายน้ำที่เย็นฉ่ำอาบไปทั่วร่าง.. ผมอึ่ง เสียอาการ ค้างอยู่อย่างนั้น
“น่ารัก” ผมตอบออกไป โดยไม่มีข้อกังขาแม้แต่น้อย มันไม่ใช่เพราะกิ๊บที่น่ารัก แต่เป็นเพราะเธอต่างหากที่น่ารัก
เธอยิ้มแฉ่ง หันไปบอกป้า “เอาอันนี้ค่ะ”
ในท้ายของวันนี้ เราแยกกัน ตอนที่จะต้องขึ้นรถตู้กลับบ้าน เราบอกลากันด้วยรอยยิ้ม “เจอที่ มอนะ”.. ผมนั่งยิ้มอยู่คนเดียวที่บ้าน ทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวัน นี่มันอะไรวะเนี่ย?? คือเราแค่จะมานิทรรศการกัน แต่ทำไมกลายมาเป็นเหมือนการออกเดทกันล่ะ งง เหวอ ลนไปหมด
ผมอยากจะให้วันนี้จบลงอย่างดีที่สุด
“จะโทรไปหาเขาหน่อย.. ดีไหมวะ” คิดกับตัวเอง อารมณ์แบบถึงบ้านยัง ไรงี้.. แต่บ้า เราเพิ่งได้รู้จักกับพี่เขาจริงๆ จังๆ วันนี้เอง จะทำท่าเป็นห่วงเขาทำไม ไม่ถึงกับต้องโทรหรอกม้างงง เขาจะมองเรายังไงวะ??? เขาจะโอเคกับที่เราจะโทรไปไหมวะ???
ผมนั่งคิดไปคิดมาในใจอยู่นาน สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ช่วยประทานความกล้ามาให้ลูกช้างทีเถอะ
“เอาวะ!”(ความกล้ามาแล้ววววว) ผมกดเบอร์ และโทรออกในทันที
ตรู๊ดดด ตรู๊ดดดดดด… “ฮัลโหล” เธอรับสายผม..
ติดตามต่อ Ep.3
