มีครั้งหนึ่งผมออกค่ายอาสา ในพื้นที่กันดานแสนห่างไกล เธอเองก็ไปเหมือนกันครับ
“..ทำแผลให้พี่หน่อยสิ” พี่ผู้ชายคนหนึ่ง บอกให้เธอช่วยทำแผลให้
“อะ เอาไปทำ” เธอพูดพลางดันกล่องพยาบาลไปให้พี่ผู้ชายคนนั้น
ที่โต๊ะเดียวกันนั้น ผมกำลังนั่งพันยาเส้นเตรียมไว้สูบ(ที่นั่นไม่มีบุหรี่ขาย ชาวบ้านใช้ยาเส้นเป็นหลัก)
“อ้าวๆ ทิ้งทำไมอะ” ผมพูดขึ้น ขณะที่เธอกำลังกวาดยาเส้นทิ้งลงจากโต๊ะด้วยสีหน้าไม่พอใจ แล้วพูดขึ้นว่า “มือเป็นไรอะ?”
ผมก็เพิ่งสังเกตเห็นว่ามือมีแผลเลือดออกอยู่ ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไร เธอดึงกล่องพยาบาลมา แล้วดึงมือผมไป “มานี่ จะทำแผลให้”
พี่ผู้ชายคนนั้นได้แต่นั่งทำหน้างงว่านี่มันอะไร? ไอ้นี่มันพิเศษยังไง?
ผมได้แต่ก้มหน้ามองแผลที่เธอกำลังทำให้อย่างเขินอาย
ผ่านไป 3 เดือน ที่มีเธอเข้ามาในชีวิต ทุกอย่างก็ดูสดใสดีครับ แต่เราก็ยังไม่ได้เป็น “แฟนกัน” นะ แต่เราก็มีไปเที่ยว ไปดูหนังด้วยกัน โทรคุยกันอยู่ตลอด คนรอบๆ ตัวผม หลายๆ คนยังไม่รู้ว่าเรากำลังคุยกันอยู่ มีแต่เพื่อนและรุ่นพี่บางคนเท่านั้นที่รู้
“เป็นแฟนกันยังล่ะ?” รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งถาม
“ยังเลยพี่ ผมไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับผมว่ะ ..บางครั้งก็เหมือนเขาจะรู้สึกดีกับเรานะ แต่กลัวไม่มากพอ” ผมตอบกึ่งตัดพ้อ
“เออ กูเชียร์ๆ” พี่เขาบอก
ผมดูหงอยๆ ไปช่วงนึง เพราะคิดว่า การคบกันแบบนี้มันดูคลุมเครือแปลกๆ จนเธอจับสังเกตได้
“เป็นอะไรรึเปล่า?” เธอถามผมผ่านเสียงโทรศัพท์
“คือ ผมกำลังงงว่าเราคบกันแบบนี้มันคืออะไร? พี่รู้สึกยังไงกับผมอะ?? บอกได้ไหม”
“พี่ก็โอเคนะ แต่พี่รู้สึกว่ายังลืมแฟนเก่าไม่ได้ พี่เองยังไม่พร้อม”
”เราเองก็ไปไหนมาไหนขนาดนี้ละพี่ และพี่เองก็รู้อยู่แล้วว่าผมคิดยังไงกับพี่ เราเป็นอะไรกัน?”
“พี่ว่าเราเป็นพี่กับน้องแบบนี้ไปก็ดีแล้วนิ” เธอตอบผม
“สำหรับผมมันไม่ดีหรอกพี่ พี่น้องเขาไม่ได้ทำแบบนี้ ทั้งใจผมก็ให้พี่ไปหมดแล้วด้วย”
หลังจากนั้นมา เราก็คุยกันน้อยลง จนสถานะของเรากลับไปเป็น “คนรู้จักกัน” ในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องปกติ เจอหน้าทักทายกันบ้างตามประสา.. ผมไม่รู้ว่าลึกๆ แล้ว เธอจะรู้สึกอะไรอยู่ไหม เวลาที่เจอกัน แต่สำหรับผมแล้ว ก็ยังคิดถึงวันดีๆ ที่เราเคยมีให้กัน
เรื่องราวของผมกับเธอเกิดขึ้นเพียงไม่นาน เหมือนเดินทางอยู่กลางทะเลทรายแล้วแวะพักดื่มน้ำที่โอเอซิส จากนั้นก็ต้องเดินทางต่อ เหมือนสายลมที่พัดผ่านมาทำให้เราเย็นสบายชั่วครู่หนึ่ง สุดท้ายแล้วมันก็จะพัดผ่านไป.. แต่เชื่อเถอะว่า แม้จะไม่มีลมพัดผ่านมา เรายังคงสัมผัสถึงความรู้สึกนั้นได้เสมอเมื่อนึกถึง มันก็เป็นเช่นนั้น แบบนั้นเอง..
